سوءظن؛ محصول مشترک شبکه‌های اجتماعی مجازی

روابط مجازی به دلیل عدم داشتن حریم و خط قرمز و یا حداقل عدم رعایت آن توسط کاربران باعث می‌شود به مرور زمان تبدیل به یک دنیای پرخطر بشود.

شبکه‌های مجازی هر روز هزاران کاربر را به خود مشغول می‌کنند، کاربرانی که آهسته و آرام در فرایندی عجیب استفاده از این ابزار برایشان از یک تفریح تبدیل به اعتیاد می‌شود و به فراخور آنکه اعتیاد از هرنوعی که باشد مخرب است و تاثیر مستقیمش را بر روی خانواده می‌گذارد کاربران این شبکه‌ها نیز در بعدی وسیع‌تر بعد از اعتیاد به این ابزار‌ها در یک فرآیند زمانی میان مدت دچار حالت بی‌خیالی نسبت به امور مهم زندگی می‌شود.

کاربران شبکه‌های مجازی اجتماعی، کاربرانی هستند که به نسبت سایر افراد جامعه دچار مشکلات زناشویی و خانوادگی بیشتری می‌شوند این مشکلات در زمانی که حاد می‌شوند، در قالب خیانت‌های فیزیکی و ذهنی و جدایی و طلاق خودشان را نشان می‌دهند و هیچ جامعه‌ای از این خطرات مصون نیست.

در جامعه ما در مرحله اول این مسئله خودش را به شکل سلب اعتماد زوجین از یکدیگر نشان می‌دهد سلب اعتمادی که برای طرفین با شک به همسر شروع می‌شود و سپس به اختلافات عمیق خانوادگی و در بسیاری از موارد فروپاشی نهاد خانواده می‌انجامد این مسئله در روابط زناشویی با عمر کمتر از ۳۶ ماه به شدت مخرب بوده و اثرات اجتماعی جبران ناپذیری را خواهد گذاشت.

در جامعه ما به دلیل بافت خاصی که دارد، مساله شک و بدبینی ناشی از خیانت ذهنی و فیزیکی بیش از بیش برای زنان آسیب‌رسان خواهد بود، زیرا اعتماد به همسر می‌تواند آرامش درونی را برای زن به ارمغان بیاورد و او نیز این آرامش را به خانواده و فرزندان منتقل کند این در حالی است که سوظن باعث پرخاش و رفتارهای نامناسبی می‌شود که امنیت روانی و فیزیکی خانواده را تهدید می‌کند.

روابط مجازی به دلیل عدم داشتن حریم و خط قرمز و یا حداقل عدم رعایت آن توسط کاربران باعث می‌شود به مرور زمان تبدیل به یک دنیای پرخطر بشود. دنیایی که ظاهرا پر از زوایای جذاب و ناشناخته است و در باطن این زوایای جذاب جای خودش را به یک دنیای از هم گسیخته و پرخطر می‌دهد.

دنیایی که همه در معرض آسیب آن قرار دارند، اما برای دفع این خطر آموزش حرف اول را می‌زند، این آموزش از بعد روان‌شناسی باید علاوه بر ویژگی‌های سلبی دارای ویژگی ایجابی هم باشد. یعنی علاوه بر آنکه خطرات را گوشزد می‌کنیم از جنبه سرگرمی و آموزشی مثبت دنیای مجازی هم غافل نشویم.

البته این کار همت متولیان فرهنگی کشور را هم می‌طلبد اقداماتی مثل شبکه مجازی ملی با کاربرانی داخلی و با نظارت درون وطنی مسئله‌ای است که تقریبا به آن توجهی نشده است.

ضمن اینکه باید در این مقوله بر روی زنان و اهمیت آن‌ها در مبحث آموزش در بعد خانواده که سازنده یک جامعه بزرگ‌تر است نیز حساب کرد زیرا مادر و زن می‌تواند با تاثیر کلام و رفتاری خود بر همسر و فرزندان تاثیر بگذارد ضمن آنکه با یک امنیت روانی که حاصل آموزش و تجربه است می‌تواند کنترل رفتاری خود و خانواده را در دست بگیرد و از این راه خانواده‌ای سالم و به تبع آن جامعه و نسلی سالم را به وجود آورد

سیطره "منِ مجازی" بر "منِ واقعی" در ابعاد جهانی

بررسی تهدیدات موجود در فضای سایبر؛

چگونه با به وجود آوردن ملتی ایندیویژوال می‌توان نظام سازی بر مبنای آرمان ها دینی و انقلابی انجام داد؟! و آیا می توان با عدم آسیب شناسی صحیح از شبکه های اجتماعی در حوزه نظام سازی که توسط بالاترین مقام نظام جمهوری اسلامی ایران مطرح شده است به مدینه فاضله مد نظر دست پیدا کرد؟

 در قرن بیست و یکم کلمات و عباراتی نظیر فضای سایبر، (Cyber Space)، جهان مجازی (Virtual World)، زندگی مجازی(Virtual Life)، زندگی آواتاری(Avatarian Life)، جامعه محتوایی(Content Community) و ... چه در کلام و چه در واقعیتِ زندگی انسان ها از جایگاه ویژه ای برخوردار است. زندگی و روابط اجتماعی در شبکه های اجتماعی(Social Network) نیز تحت تاثیر عناوین ذکر شده جایگاه درخور توجهی پیدا کرده است. این شبکه ها توانسته اند تاکنون بیش از میلیارد ها کاربر سایبورگ شده را ذیل نام های فیسبوک(Face book)، مای اسپیس(My Space)، توئیتر(twitter) و بسیاری دیگر از شبکه های اجتماعی عمومی و تخصصی درگیر جاذبه های خود نمایند.

در سال های اخیر نفوذ روز افزون فضای سایبر در زندگی تمام ابناء بشر به دلایلی همچون پایین بودن هزینه استفاده از آن، افزایش چشم گیر بهره وری، نداشتن حد یقف در بسیاری از سطوح اجتماعی و نامتقارن بودن در آسیب‌پذیری موجب ‌شده دول مختلف در دوران کنونی، این فضای قدرتمند را به عنوان یکی از مهترین شقوق حکومت خود مد نظر قرار دهند.